|
مطالعۀ کارکرد شیوۀ تفکر ریزوماتیک از منظر ژیل دلوز در کارگردانی اجرای تعاملی
|
دیبا شایانی مجد   |
|
|
|
چکیده: (102 مشاهده) |
ریزوم، واژه‌ای که نخستین بار توسط ژیل دلوز مطرح شده‌است، در ابتدا در فلسفه و علوم زیستی به‌کار می‌رفت. با ظهور هنرمندان و متفکران عرصۀ پست‌مدرن، این واژه به هنر از جمله هنرهای اجرایی و نمایشی نیز راه یافت. اجرای تعاملی نیز نمونه‌ای دیگر از اجراهای نمایشی دورۀ پست‌مدرن محسوب می‌گردد که در آن هنرمند بستری برای تعامل بین مخاطب و اثر خود فراهم می‌کند. در این مقاله سعی بر آن است که به این سوال پاسخ داده شود: آیا می‌توان اجرایی تعاملی را با استفاده از مولفه‌های ریزوماتیک کارگردانی کرد؟ با تطبیق مولفه‌های ریزومی دلوز و شاخصه‌های هنر تعاملی می‌توان دریافت که کارگردان آغاز یک اجرا را آماده می‌کند. این‌که مخاطب در کدام لحظه با اثر روبه‌رو و سپس همراه می‌شود و تعامل می‌کند، هیچ‌گاه قابل پیش‌بینی نیست. حضور هر مخاطب می‌تواند به مانند ریشه‌های گیاهی در نظر گرفته شود که باعث رشد و نمو اجرا شده و مسیر آن را نه تنها قطع نمی‌کند، بلکه راه‌های جدیدی باز کرده و بر ادامه اجرا تاثیرات قابل توجهی می‌گذارد. اجرای تعاملی مانند ریزوم هیچ نقشۀ راهی ندارد، تنها ایده‌ای ابتدایی برای آغاز دارد و ادامۀ راه غیرقابل پیش‌بینی و غیرچهارچوب‌مند است. این تحقیق به شیوۀ توصیفی-تحلیلی انجام شده و اطلاعات آن به شیوۀ کتابخانه‌ای به‌دست آمده‌است.
|
شماره‌ی مقاله: 4 |
| واژه‌های کلیدی: ریزوم، دلوز، اجرای تعاملی، مولفه‌های ریزوماتیک. |
|
|
متن کامل [PDF 369 kb]
(142 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
هنرهای نمایشی
دریافت: 1403/8/29 | پذیرش: 1403/11/17 | انتشار: 1404/1/1
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
