هرگونه تلاش برای تعریف و تبیین ارکان هنر امروز قرار گرفتن در چرخۀ بی آغاز و انجام انگاره‌هایی است که از انباشت نظریه‌های ذات‌گرای تاریخی در کنار نظریه‌های جامعه‌شناختی امروز درباره هنر به وجود آمده‌اند. این دشواری وقتی به اوج خود می‌رسد که رویۀ غالب پست مدرنیسم با تردید در تمام کلان روایت‌های زیباشناسی مدرن راه را برای ظهور هنر مفهومی به مثابۀ برتری ایده بر دست آفریده و کثرت فرم‌های هنری جدید می‌گشاید. فرم@هایی که هر یک با نقد یا نفی مفاهیمی بنیادین چون ابژه زیباشناختی، تجربه زیباشناختی و لذت زیباشناختی مدعی خودآیینی هستند. مقاله حاضر با پرسش دربارۀ نقش هنرمند، اثرهنری، مخاطب و محیط در هنر امروز به این نتیجه می@انجامد که یک چنین زمینهٔ گشوده و گسترده‌ای که در جای خود ضمن رد تفاوت میان حقیقت و روایت همچنان به شیوهای پارادکسیکال از داده‌های علمی مثل فیزیک کوانتومی و نظریه آشوب نیز برای مقاوم کردن نگره‌های خود بهره می‌برد و بیش از هر چیز به خودبه خودانگاری پدیده‌های هنری اشتغال دارد با اتکا به افق رسان‌های شبکه‌ای جدید که هم‌زمان از تعامل و تعارض و تفاهم اندیشه‌ها سخن می‌گوید به ظهور گفتمانی نهادی می‌انجامد که در آن چهارچوبی کلی و فراگیر برای ارائه و تاثیرگذاری ارکان یادشده فراهم می‌شود.