|
بررسی ظرفیت‌های بصری حروف فارسی در نشان‌های نوشتاری فرهنگی (با مطالعه موردی آثار دهۀ 50 تا 90 خورشیدی)
|
رباب احمدیان   ، بهنام زنگی |
|
|
|
چکیده: (323 مشاهده) |
حروف فارسی به‌صورت عناصر انتزاعی و مجرد پس از گذر از دورۀ رمز و کدگذاری رکن اصلی ارتباط تصویری در بستر تایپوگرافی و طراحی نشان‌های نوشتاری است. طراحی نشان‌های نوشتاری به‌عنوان شناسۀ دیداری یک سازمان، محصول و برند از اهمیت ویژه‌ای در ارتباط تصویری و هویت بصری سازمانی برخوردار است. حروف به‌مثابه صدای تصویر با دو رویکرد «خوانایی» و «بصری» شاکلۀ نشان‌های نوشتاری را تشکیل می‌دهند. بررسی ظرفیت‌های تصویری حروف فارسی در نشان‌های نوشتاری فرهنگی دهه‌های 50 تا 90 خورشیدی موضوع این پژوهش است. روش این پژوهش، توصیفی-تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانه‌ای و اینترنتی است. نتایج این پژوهش نشان داد که قابلیت و شخصیت بصری حروف فارسی در نشان‌های نوشتاری بر اساس معنا و محتوا شکل می‌گیرد؛ به‌‌طوری که صورت حروف هم‌چون ظرفی برای محتوای آن در فرآیند طراحی دچار دگرگونی ساختاری و فرمی در ریخت می‌شود و این دگرگونیها علاوه بر جستوجوی زیباییشناسانه فرمی، به دنبال همخوانسازی نوشتار و فرم با معنا و محتواست. ویژگی اصلی خط فارسی؛ ظرفیت خلاقانه، پیوستگی، اتصال حروف است که به دنبال آن، ایجاد فرم‌ها، اشکال متنوع و وجود مشابهت‌های فرمی در بعضی از حروف نسبت به یکدیگر موجب ایجاد فرمهای خلاق، ریتم و همگون‌سازی در طراحی می‌شود.
|
|
| واژه‌های کلیدی: حروف فارسی، نشان‌های نوشتاری، نشان‌های فرهنگی، طراحی گرافیک، لوگوتایپ. |
|
|
متن کامل [PDF 652 kb]
(681 دریافت)
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
هنرهای تجسمی
دریافت: 1403/4/14 | پذیرش: 1403/5/29 | انتشار: 1403/6/30
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
