خانم یاسمن خنجری،
دوره ۴، شماره ۶ - ( ۹-۱۴۰۳ )
چکیده
پردﮤ نقاشی «پاپ معصوم دهم» با الهام از ولاسکز، اثری از فرانسیس بیکن است، که به‌عنوان یکی از ازآن‌خودسازی‌های تاثیرگذار از شاهکار دوران باروک دیگو ولاسکز شناخته می‌شود. این اثر به یکی از شناخته‌شده‌ترین آثار بیکن تبدیل شده‌است. تصمیم او برای بازنمایی این اثر نمادین، سوالاتی در مورد انگیزه‌های او، تکوین اثر، و مرزهای تفسیر آن خصوصا از منظر روان‌شناسی برمی‌انگیزد. این پژوهش با بهره‌گیری از روش توصیفی-تحلیلی و بر اساس چارچوب نقد هنری تری برت (با تغییراتی اندک)، به دنبال رمزگشایی لایه‌های پنهان معنایی اثر بوده و این‌گونه نتیجه می‌گیرد که تصویر پاپ، نمادی علیه هر آن‌چیزی است که بیکن هست؛ او با بستن این نماد به صندلی، تحقیر آن و شکنجه کردنش، گویی در پی انتقام و دست‌یابی به پیروزی است. رابطﮥ شخصیت پاپ با بیکن، از ارتباط پیچیدﮤ او با پدرش نشات می‌گیرد. فرانسیس بیکن با استفاده از این اثر و با به‌کاربستن شیوه‌های خاص خود برای خلق آثارش، از جمله استفاده از آثار سینمایی و عکاسی، به امکانی دست می‌یابد که تا با درنظر گرفتن پاپ به‌عنوان نمادی از هر آن‌چه همواره در زندگی او تهدیدی برای هویت و خواسته‌هایش بوده، پیام خود را که ابراز نفرتی به این مانع است، به مخاطب برساند.
