در قلب دهۀ ۱۹۳۰، آمریکا با تاثیرات ویرانگر ناشی از رکود بزرگ دست‌وپنجه نرم می‌کرد. دهه‌ای که در آن خانواده‌ها برای تامین نیازهای ابتدایی خود با رنج فراوانی مواجه بودند و بیکاری، گرسنگی و بی‌خانمانی هر روز بیشتر می‌شد. در میان این فضای تیره‌وتار، دوروتیا لانگ به‌عنوان عکاس مستند ماموریتی را آغاز کرد تا ذات رنج بشر را به تصویر بکشد. لنز دوربین او به سمت گوشه‌وکنار روستاهای کشور چرخید، جایی‌که فقر در خطوط چهرۀ فرسودۀ مردمان و ساختار در حال فروپاشی جامعۀ آمریکا نقش بسته بود. در یکی از این سفرها بود که لانگ با خانه نحودچینان روبه‌رو شد. این عکس که در نیپوموی کالیفرنیا گرفته شده، شاهدی غم‌انگیز از انعطاف‌پذیری کسانی است که در میان نامیلایمات زندگی حتی به اندک امیدی چنگ زده‌بودند. این پژوهش از نظر روش، توصیفی-تحلیلی و از نظر هدف، توسعه‌ای و شیوهۀ گردآوری اطلاعات آن، داده‌های کتابخانه‌ای است. در پژوهش پیش رو، پس از نگاهی به زندگی دوروتیا لانگ، بر اساس روش نقد نوئل کرول به تحلیل اثر «خانۀ نخودچینان» او پرداخته شد و سپس شباهت‌ها و تفاوت‌های آن با اثر دیگری از همین مجموعه عکس، مورد بررسی قرار گرفت و نهایتا به تحلیل جنبه پنهان این دو اثر دوروتیا لانگ پرداخته شد.
